Pora na majora

Chyba już każdy tekst związany z bieganiem, będę zaczynać od wątku Drużyny Bartka. Cóż poradzić, skoro od historii tego chłopca rozpoczęła się moja historia z bieganiem, i jak czas pokazał, cała masa innych pozytywnych rzeczy. W grupie tej biegają naprawdę wyjątkowi ludzie. Wśród nich spora grupa osób, które uzyskują naprawdę imponujące wyniki w tej dziedzinie.

Aleksandra Mądzik jest jedną z nich. Talent i determinacja, łączą się tutaj z dobrym sercem i pogodą ducha. Ola jest trzecią Polką, która przebiegła elitarny World Marathon Majors. Znajduje się w wąskiej grupie ośmiu polskich biegaczy, którzy zmierzyli się i podołali temu wyzwaniu. Prowadzi blog poświęcony bieganiu Pora Na Majora.

Specjalnie dla Was Ola zgodziła opowiedzieć o swojej pasji oraz niesamowitej przygodzie, jaką jest World Marathon Majors.

Każdy biegacz, to indywidualna historia i inna motywacja do tego by zacząć przygodę z bieganiem. Olu, dlaczego Ty zaczęłaś biegać?

Sport zawsze był obecny w moim życiu. Nie potrafię usiedzieć w jednym miejscu. Jak nie rower, to siatkówka czy skoki w dal, czy nawet piłka nożna. W podstawówce nauczycielka wf-u namawiała mnie, żebym poszła do klubu, bo miałam to coś w nogach. Zdecydowałam się dopiero w I klasie liceum i biegałam sprinty w kieleckim klubie. Szybko jednak zakończyłam tą przygodę, bo bliższa memu sercu była siatkówka. Powróciłam do biegania w wieku 30 lat, kiedy zmieniłam pracę. Koledzy namówili mnie udział w „Biegnij Warszawo”. Głupio było mi odmówić… i tak przepadłam. Pokochałam ten sport i chyba z wzajemnością.

Kto może przebiec maraton? Jakie cechy, czy predyspozycje powinien posiadać ktoś, kto zamierza zmierzyć się z takim wyzwaniem? I jak się do tego przygotować?

Kiedy w Twojej głowie pojawił się pomysł przebiegnięcia World Marathon Majors?

Kiedy zapisywałam się na maraton w Tokyo, traktowałam to jak pomysł na wakacje, ale kiedy okazało się, że i Japończycy i Niemcy chcą mnie u siebie na maratonie, to zaczęło coś świtać. Z wynikiem z Maratonu Warszawskiego miałam pewny start w Chicago i Bostonie. Wtedy pojawiła się myśl – World Marathon Majors. Miałam świadomość, że będzie ciężko, ale nie jest to coś, czego nie da się zrobić.

Tokyo, Boston, Londyn, Berlin, Chicago, Nowy Jork. To sześć maratonów wchodzących w skład “Majora”. Który z tych maratonów wspominasz najmilej?

Boston. Ma on dla mnie ogromne znaczenie. Po pierwsze to ciągle moja życiówka na dystansie maratonu pochodzi z tego miejsca. Po drugie to maraton marzeń wielu maratończyków i móc pobiec tam to duże wyróżnienie. A po trzecie ma dla mnie bardzo osobiste znaczenie i to wolałabym zachować dla siebie, ale dowiedziałam się wtedy o sobie jednej rzeczy. Potrafię biegać głową, odciąć się od wszystkiego co jest wokoło i skupić tylko na biegu. W efekcie pomyliłam się z wynikiem o 9 sekund, gdyż planowałam 3:18:00, więc chyba nie jest tak źle ze mną. Dlatego popłakałam się na mecie. Nigdy nie zapomnę tego biegu.

Medale, statuetki, tytuły – to wszystko ogromnie motywuje do treningów i pracy. Co jeszcze, poza wymienionymi rzeczami, jest dla Ciebie motywacją?

Ludzie. To, że są, kibicują i wierzą we mnie. Nawet jak miałam kontuzję, to wiedziałam, że mam wsparcie i nie pozwolą mi się wycofać. To też drużyna, w jakiej biegam. Liczą na mnie a to nie pozawala się zatrzymać.

Podróżując po świecie poznajesz często fascynujących ludzi, którzy dzielą Twoją pasję. Czy starasz się podtrzymywać te znajomości?

Tak. Cenię sobie ludzi i to, że poświęcają mi swój czas. Ciągle mam kontakt z osobami, które poznałam na początku przygody z World Marathon Majors. Właśnie wróciłam z Hawajów i spotkałam tam sporo osób i mimo, że one nie biegają, to udało nam się znaleźć wspólny język. Wierzę, że te znajomości przetrwają. W dzisiejszym świecie, kiedy jest internet, to jest to o wiele łatwiejsze.

Wspierasz akcje, mające na celu pomoc, tym, którzy jej potrzebują. Nie sposób nie wspomnieć tu o „Drużynie Bartka”, w której miałam przyjemność Cię poznać. Jak trafiłaś do drużyny i czym jest dla Ciebie bieganie w „bartkowych” barwach?

Do Drużyny Bartka trafiłam w październiku 2013. Magda, moja znajoma z liceum zapytała mnie czy nie chciałabym pobiec w „koszulce mocy”. To było tuż przed maratonem w Poznaniu. Chciałam. Bardzo. Do dziś mam tą koszulkę i wierzę, że „bartkowe” barwy mają siłę i moc. Dumna jestem, że mogę w nich biegać. Startowałam w nich na Hawajach i wszyscy pytali o Bartka. Chciałabym, żeby o Bartku wiedział cały świat. To wyjątkowy dzieciak.

W życiu stawiasz sobie poprzeczkę wysoko. Właśnie wróciłaś z Maratonu w Honolulu. Bardzo Ci gratuluję! Powiedz proszę, tak po krótce, jak było i jakie wyzwania przed Tobą w najbliższym czasie.

Hawaje zaskoczyły mnie bardzo. Nie było upalnego słońca, plaży i palm. Było tego bardzo mało w stosunku do tego, co widziałam. Zwiedziłam trzy wyspy, a każda z nich była inna. Było zielono, było piaszczyście, ale widziałam też śnieg i lawę. Sam maraton bardzo dobrze zorganizowany. Start był o 5 rano przy fajerwerkach. Nie ma limitu czasu, więc można całość trasy nawet przejść. W tym roku ostatnia osoba ukończyła go w czasie ponad 14 godzin.

Najbliższy start w maratonie to Barcelona w marcu a co potem, jeszcze nie wiem. Powoli układam grafik na 2017.

Czego mogę Ci życzyć na ten 2017 rok?

Zdecydowanie zdrowia. Resztę będę musiała wypracować sama. Zdrowie jest najważniejsze i jeśli ono będzie, będzie cała reszta.